Sprawdzony przepis

Brownie, masa z orzechów włoskich i beza, każdy z tych elementów brzmi dobrze, więc ciasto łączące wszystkie trzy elementy to nic innego niż niebo w gębie. Niestety jest to dość pracochłonne ciasto, ale jego smak w pełni wynagradza czas, który trzeba poświęcić na jego zrobienie.

大福餅, 大福 Daifuku mochi, inaczej daifuku, to jedno z najpopularniejszych i najsłynniejszych wagashi, czyli japońskich słodyczy. Daifuku składa się z ciasta zrobionego z mąki z kleistego ryżu i słodkiego wypełnienia jakim jest pasta anko. Najczęściej podaje się je w towarzystwie zielonej herbaty. Japońska tradycja Co roku, w Japonii, odbywa się mochitsuki (餅つき), czyli ceremonia rozbijania zebranego ryżu na mochi. Dzień wcześniej ryż płucze się, a następnie zalewa wodą aby przez noc napęczniał. Z rana ryż wrzuca się do specjalnych drewnianych pojemników (seiro – 蒸篭) i gotuje na parze. Po ugotowaniu, umieszcza się go w dużych moździerzach (usu – 碓) i ubija przy pomocy drewnianego młota (kine – 杵). Sam proces jest czasochłonny i wymaga pracy kilku osób jednocześnie. Daifuku ma wiele twarzy Na rynku dostępnych jest coraz więcej wariantów tego popularnego deseru, m. in.: ichigo daifuku (イチゴ大福) – daifuku nadziane pastą anko oraz zawierające w sobie całą truskawkę. Ze względu na sezonowość truskawek, jada się je głównie wiosną. macha daifuku (抹茶大福) – można znaleźć je w dwóch wariantach. W pierwszym z nich mamy klasyczne, białe ciasto i do tego nadzienie z herbatą matcha. W drugim wariancie mamy zielone ciasto i białe nadzienie (pasta shiro-an).

Zupa z botwinki jemy najczęściej wiosną i latem, gdy w sklepach i na ryneczkach zaczynają się pojawiać świeże nowalijki. Przygotowanie jej jest banalnie proste i nie powinno nastręczać problemu nawet początkującym domowym kucharzom/kucharkom.

Nie każdy z nas wie o tym, że pierwsze winne ślady zostały odkryte w Gruzji. To tutaj, w rejonie Kaukazu, wytwarzano je już około 6000 lat przed naszą erą. Obecnie wino jest jednym z najpowszechniejszych i najbardziej dostępnych trunków. Sprawdź, z czego powstaje, jak wygląda pełen proces produkcji wina i czemu zawdzięcza swój wyjątkowy smak. Proces produkcji wina Wytwarzanie wina w domu jest czasochłonne i na początku winiarskiej przygody bardzo łatwo o błędy. Zła temperatura w pomieszczeniu, za mała ilość pożywki, zbyt duża ilość drożdży winiarskich lub dodanie za dużej ilości cukru to tylko część z nich. Można ich uniknąć, ale jest to też proces uczenia i jeśli coś pójdzie nie tak, nie należy się przejmować i spróbować kolejny raz. Wszystkie winiarnie i firmy zajmujące się profesjonalną produkcją wina tak zaczynały, eksperymentując i ucząc się. Przy produkcji wina często używa się specjalistycznego słownictwa, dlatego aby lepiej zrozumieć treści dostępne w internecie warto zapoznać się z najważniejszymi pojęciami z winiarskiego słowniczka: Samociek – sok, który wypływa z winogron samoistnie lub pod lekkim naciskiem pozostałych owoców. Moszcz – świeżo wyciśnięty sok z owoców wykorzystywany do produkcji innego, docelowego napoju. Maceracja – podczas tego procesu czerwone i różowe wina zyskują swój kolor. Jest to możliwe dzięki wypłukiwaniu ze skórek, nasion i miąższu winogron fenoli (tanin), barwników i substancji zapachowych. Fermentacja – w największym uproszczeniu to proces przemiany cukrów zawartych w moszczu w alkohol. Wszystko to dzięki drożdżom winiarskim. Produkcja wina białego Do produkcji białego wina najczęściej wykorzystuje się białe winogrona, ale są od tej reguły wyjątki. Niekiedy do jego produkcji używa się również czerwonych owoców, uważając przy tym aby moszcz nie spędził zbyt dużo czasu ze skórkami. Ale jak to się dzieje, że sok winogronowy zamienia się w wino? W maksymalnym uproszczeniu, sam proces produkcji można opisać w zaledwie 8 krokach. Etapy produkcji wina: Sortowanie winogron – podczas tego etapu winogrona są przebierane. Usuwa się uszkodzone lub zepsute owoce, a zdrowe winogrona się odszypułkowuje. Wyciśnięcie soku – przebrane owoce są wyciskane przy użyciu prasy pneumatycznej. Filtracja moszczu – wyciśnięty sok należy odwirować lub schłodzić, a następnie zlać sok znad powstałego osadu. Jeśli nie usuniemy skórek winogron, wino uzyska bardziej pomarańczowy kolor. Fermentacja – czysty sok przelewa się do odpowiednich pojemników, w których będzie fermentował. Zlewanie wina znad osadu – na tym etapie należy bardzo uważać, ponieważ białe wino pod wpływem napowietrzania traci barwę oraz swój aromat. Filtracja – wino przelewa się przez filtry o coraz mniejszych otworach. Butelkowanie – przefiltrowane wino przelewa się do butelek. Leżakowanie – w zależności od gatunku wina, butelki mogą leżakować od paru tygodni do nawet kilku lat. Przerwanie fermentacji Technologia produkcji wina na przestrzeni ostatnich lat znacznie poszła do przodu. Zmieniły się nie tylko receptury, ale i same kadzie, które wykorzystuje się jako pojemniki do fermentacji. Już teraz możliwe jest komputerowe sterowanie różnymi parametrami, takimi jak na przykład temperatura. Pozwala to nie tylko zadbać o to, aby nie popełnić błędu i zrujnować ten najszlachetniejszy napój, ale umożliwia również produkcję różnych rodzajów wina przy użyciu tych samych składników. Jest to możliwe dzięki zabiegowi zwanemu przerwaniem fermentacji, który można przeprowadzić na kilka sposobów: obniżając temperaturę moszczu, dodając dwutlenek siarki, filtrując moszcz, wzmacniając fermentujący moszcz poprzez dodanie do niego alkoholu. Produkcja czerwonego wina Analogicznie, jak w przypadku białego wina, na samym początku przebiera się winogrona i wyciska z nich sok poprzez… mielenie. Powstała miazga, zawierająca w sobie skórki oraz pestki, umieszczana jest w kadziach drewnianych lub metalowych, gdzie rozpoczyna się jej fermentacja. Po pewnym czasie, na dnie kadzi osiadają cząstki stałe,…

Degustowanie wina jest sztuką, które pozwala m. in. ocenić jego jakość, porównać z innymi lub zakwalifikować je do konkretnego gatunku. Prawidłowo przeprowadzona degustacja wymaga od osoby odpowiedniej wiedzy oraz doświadczenia, dlatego popularne stały się trzy „winne” zawody: Sommelier – specjalizuje się w doborze win do potraw. Jest to znawca win, często pracujący w restauracjach jako kelner. Kiper – to nie tylko degustator win, ale również osoba zawodowo zajmująca się degustowaniem różnych potraw oraz napojów. Enolog – zna się na produkcji wina, często posiada specjalne wykształcenie w tym kierunku. Enolog zna się nie tylko na uprawie winorośli, technice oraz zasadach produkcji wina, ale również zajmuje się degustacją. Taka osoba potrafi rozpoznać gatunek wina, ale i jego skład. Degustacja składa się z kilku kroków, z których najbardziej lubiane przez wszystkich smakowanie wina jest na samym końcu. Cały proces można podzielić na trzy etapy, zgodnie ze zmysłami na które oddziałują. Wzrok Na samym początku należy unieść kieliszek z winem na wysokość oczu i spojrzeć na nie z boku, najlepiej aby kieliszek znajdował się na białym tle. W ten sposób sprawdzamy nie tylko kolor wina, ale i jego klarowność. Aby ułatwić sobie zadanie, postaw kieliszek na białej kartce papieru i spójrz na jego zawartość z góry. Wino powinno być przejrzyste, wręcz kryształowe. Jeśli nie jest i wydaje Ci się mętne, to najprawdopodobniej było źle przechowywane. Zepsute wino można poznać po tym, że: wytrąca się z niego biały osad i na powierzchni tworzy się wianuszek piany, przy nalewaniu jest widocznie gęstsze niż woda. Samo wystąpienie osadu na dnie nie jest czymś złym, ponieważ w części win wytrącają się barwniki, taniny oraz kryształki kwasu winnego i jest to proces całkowicie normalny. Kolor Na sklepowych półkach najczęściej widzimy trzy podstawowe kolory wina – białe, czerwone i różowe. Ale jak postawimy dwa kieliszki czerwonego wina obok siebie, zaczniemy zauważać delikatne lub bardziej widoczne różnice. To jaki kolor ostatecznie otrzymamy zależy nie tylko od użytych do produkcji winogron, ale również czasu dojrzewania w beczkach, a później leżakowania w butelkach. Możemy wyróżnić następujące kolory: białe: bladozielonkawe, słomkowe, słomkowożółte, złotożółte, złotawe, złote, przypominające stare złoto, żółtobrązowe, brązowe, różowe: łososiowe, bladoróżowe, czerwone: pomarańczowe, ceglaste, bursztynowe, jasnoczerwone, fioletowoczerwone, atramentowo-purpurowe, fioletowe, malinowe, mahoniowe, brązowe, karminowe, wiśniowe, rubinowe, bordowe. Ciekawostką mogą być wina o mniej popularnych barwach: czarne (vin noirs) – wina o bardzo głębokiej i intensywnej czerwonej barwie, które wręcz wyglądają na czarne. szare (vin gris) – znawcy zakwalifikowali je do win różowych, ale swoim kolorem bardziej przypomina coś pomiędzy winem różowym a białym. Analogicznie jak w przypadku przezroczystości, również kolor wina może być wskazówką co do jego jakości i tego, czy jest zepsute, czy nie. Przykładowo brunatne lub szarobrązowe zabarwienie w przypadku białego wina może oznaczać jego złe przechowywanie wynikające z jego utlenienia. Niestety białe wino bardzo źle znosi kontakt z powietrzem, przez co traci barwę oraz aromat. Należy jednak pamiętać, że białe lub czerwone wino może mieć lekko brązowe zabarwienie jeśli bardzo długo dojrzewało w dębowej beczce. Wtedy taka barwa wina jest całkowicie akceptowalna. Węch Analiza klarowności oraz koloru wina jest dużo prostsza niż zagłębienie się w jego niuanse zapachowe. Na szczęście z odpowiednio dużym doświadczeniem, zadanie to staje się coraz prostsze. Część aromatów się powtarza, więc im więcej win przetestujesz, tym łatwiej będziesz wyłapywać te delikatne różnice. Przy analizie zapachu skupiamy się na trzech aspektach – jakości, intensywności oraz rodzaju aromatów. Całość można podzielić na etapy: pierwszy nos – powąchaj wino w kieliszku, chwilę po nalaniu, drugi nos – zakręć kilkukrotnie kieliszkiem i natychmiast powąchaj wino, trzeci nos – powąchaj zawartość…